1992 – 1993

Een nieuw seizoen met nieuwe spelregels, zo worden voortaan geen boekingen meer gegeven maar gele en rode kaarten en bij terugspelen op de keeper met de voet mag de keeper de bal niet meer met de handen oppakken dit om tijdrekken tegen te gaan.
Het seizoen begon met een terugblik op het vorige seizoen tijdens de ledenvergadering en met het verkiezen van bestuursleden; Ruth Nagel en Evert Nagel werden herkozen terwijl Peter Korlaar de scheidende penningmeester Ham Kok opvolgde, die voor zijn vele werk een reischeque van het bestuur aangeboden kreeg.
Het eerste begon op 5 september met een uitwedstrijd tegen GVVV die met 2-1 werd verloren, de twee volgende wedstrijden tegen Sparta Nijkerk en VVOG werden echter gewonnen zodat toch van een redelijke competitiestart gesproken kon worden. Na 12 wedstrijden spelen stond IJsselmeervogels op een 3e plaats, 4 punten achter koploper GVVV. Men moest voor de winterstop nog één wedstrijd spelen en wel op 12 december tegen plaatsgenoot Spakenburg. Deze wedstrijd werd thuis met 1-0 gewonnen door een doelpunt van Enrico Small zodat toch met een lekker gevoel overwinterd werd.
Na de winterstop pakte IJsselmeervogels de draad in eerste instantie goed op, zowel tegen GVVV als tegen Sparta Nijkerk werd gewonnen maar tegen VVOG werd thuis een dure nederlaag geleden (0-2). Tussendoor moest men op 20 februari afreizen naar Utrecht voor een distictsbeker wedstrijd tegen DOS, de Vogels leden een gevoelige 4-1 nederlaag zodat men zich volledig op de competitie kon richten. Maar het wilde allemaal niet meer zo vlotten in de competitie, tegen Marken werd moezaam gelijkgespeeld (1-1), terwijl tegen rode lantaarndrager Roda Boys met maar liefst 4-1 verloren werd. Op 20 maart was de return tegen Spakenburg dat sinds november niet meer gewonnen had. De ‘burenruzie’ verliep ondanks een veldoverwicht uit op een 2-1 nederlaag, de vele kansen die de Vogels kregen werden niet verzilverd terwijl Spakenburg met twee uitvallen evenzo vele keren scoorden, Pieter Veerman redden uiteindelijk de eer door een benutte Penalty. De laatste vier competitie wedstrijden werden met wisselend succes afgewerkt en IJsselmeervogels eindigde uiteindelijk op een teleurstellende 7e plaats met 6 punten achterstand, het enige lichtpuntje is het winnen van een periodetitel waardoor men volgend seizoen weer mag deelnemen aan de betaalde KNVB-beker.

1993 – 1994

Tijdens de ledenvergadering voorafgaande aan het nieuwe siezoen veel kritiek van de leden op het aankoopbeleid van de laatste jaren, te veel mensen van buitenaf en te weinig doorstroming van de eigen jeugd of spelers uit het tweede. Vooral spelers van buitenaf die matig presteren kunnen volgens de leden net zo goed vervangen worden door eigen jongens. Het bestuur onderkent het probleem en zegde dan ook een jeugdplan toe om in de toekomst de vruchten te plukken van een evenwichtige mix tussen goede spelers van buitenaf en spelers uit het dorp. Verder werd Arthur v/d Berg gekozen tot nieuwe voorzitter en werden de scheidende voorzitter Karel Huygen en ex-penningmeester Ham Kok benoemd tot erelid. Voorts werd er op de leden vergadering ook nog ingegaan op het vertrek van Pieter Veerman en Ibrahim Evre naar buurman Spakenburg.
De competitie nu; dacht men bij het begin nog aan titelkansen, die werden snel de grond ingeboord. De eerste wedstrijd tegen DOVO eindigde in een 2-1 verlies en hoewel de 2e wedstrijd tegen Bennekom uit met 1-3 werd gewonnen, ging het bij de volgende wedstrijden weer mis met als dieptepunt het verlies bij Spakenburg op 25 september (1-0). De wedstrijd erna kreeg IJsselmeervogels één van de grootste thuisnederlagen te verwerken, tegen Sparta Nijkerk werd het 2-5. Nadat in een vriendschappelijk duel tegen 2e klasser Nijenrodes met 1-3 verloren werd, zei het bestuur het vertrouwen op in trainer Piet Hamberg en Gerrit Vermeer (Bolletje) nam het eerste onder zijn hoede met hulp van Jaan de Graaf, Bram de Graaf en Henk de Graaf. Later verhuisde ook Gerrit naar de technisch commissie en werd Evert ‘Tippie’ de Graaf als trainer aangesteld, allen ex-1e elftal-spelers uit de glorie tijden. De eerste wedstrijd die men voor de kiezen kreeg was voor de KNVB-beker tegen Go Ahead Eagles. Deze wedstrijd werd met 1-2 verloren net voor tijd in de 2e helft van de verlenging nadat IJsselmeervogels eerst de leiding genomen had middels een doelpunt van Renger de Groot. Dat de trainers-wisseling niet zonder succes was moge blijken uit de sfeer binnen de vereniging. Die steeg direct en daarmee ook de resultaten, de eerste competitie wedstrijd onder de nieuwe leiding gaf een 0-3 overwinning op bij SHO en de volgende wedstijd tegen GVVV werd gelijkgespeeld (1-1) waardoor men van de onderste plaats verdween. IJsselmeervogels kwam geleiderlijk uit het dal en na 10 wedstijden had men 9 punten bij elkaar gesprokkeld en stond men op een 10e plaats. Op 19 maart kreeg men de blauwen op bezoek, de Vogels waren op wraak belust daar met uit nog met 0-1 verloren had, de wedstrijd eindigde uiteindelijk met een 3-1 winst; grote man was Renger de Groot die een treffer voor zijn rekening nam en de anderen zodanig voorbereidde dat Mulamba Kaneyeba de ander goals op zijn naam kon schrijven. Op 26 maart moetsen de Vogels naar Nijkerk, de wedstrijd werd met 1-2 gewonnen en de Vogels revancheerden zich daarmee op de blamerende thuisnederlaag en al voorzichtig werd omhoog gekeken daar men alle topclubs nog moest ontvangen. Een kampioenschap zoals sommige optimisten voorspelden zat er niet meer in maar wel een uitstekende 4e plaats, ook werd de 2e periodetitel in de wacht gesleept. Zo werd een dramatisch begonnen seizoen toch nog omgebogen in een prima prestatie mede door de oud-spelers die de sfeer binnen de groep en supporters weer terugbracht.
De KNVB had echter nog een verrassing in petto, integenstelling tot voorafgaande seizoenen moesten de periode kampioenen eerst een beslissings-wedstrijd spelen om mee te mogen doen aan het KNVB-bekertoernooi. In deze wedstijd moest men tegen ADO’20, een aantal spelers gaf zich niet thuis en de wedstrijd werd met 1-2 verloren.
De eindstand: