De Competitie

Het eerste seizoen in de Tweede Divisie werd met gemengde gevoelens afgesloten. Na een jaar Derde Divisie, waarin promotie middels een kampioenschap werd afgedwongen, was de doelstelling handhaving. Een doelstelling die volgens velen niet echt bij een grote succesvolle amateurclub als IJsselmeervogels past. IJsselmeervogels moet altijd voor de prijzen gaan, was een veel gehoorde zin. De enorme partij prijzen die de Vogels in het verleden hebben gewonnen spreken wat dat betreft in het voordeel van de groep die handhaving wel een erg summiere doelstelling vonden. De groep die handhaving een meer dan reëel doel vonden kregen een seizoen voorgeschoteld dat precies aan deze doelstelling voldeed. Niks meer en niks minder. Het vlaggenschip van de club begon het seizoen met een trainerswissel. Trainer Sandor van der Heide kreeg een aanbod van BVO De Graafschap dat hij niet kon en wilde weigeren. Het tijdstip was echter voor IJsselmeervogels uiterst ongelukkig gekozen. Een week voor aanvang van de competitie verliet Van der Heide de club en schoof zijn assistent Pascal Bosschaart door om een belangrijk KNVB bekerduel te leiden en de eerste competitiewedstrijd. Al snel werd de voor IJsselmeervogels bekende trainer Willem Leushuis aangesteld om de rest van het seizoen af te maken, met Bosschaart als zijn rechterhand.

Bosschaart kende als interim-trainer een zeer ongelukkig debuut. In de voorronde van het KNVB bekertoernooi in en tegen Noordwijk, uitkomend in de Hoofdklasse, leidde IJsselmeervogels na een uur spelen met 2-0 en had het een man meer op het veld. Ondanks dat ging het duel in de reguliere speeltijd met 3-2 verloren. Een nederlaag die keihard aankwam in het rooie kamp en zeker in de top 3 van grootste decepties aller tijden gezet kan worden.

De eerste en enige competitiewedstrijd onder leiding van Pascal Bosschaart leverde wel een uitstekend resultaat op. De Vogels verraste het sterke Kozakken Boys met een 1-0 overwinning. De start van de competitie bleef goed. Na het derde duel tegen FC Lienden werd IJsselmeervogels zelfs titelkandidaat genoemd. Dit predicaat verdween als sneeuw onder de zon toen er enkele wedstrijden later vijf duels op rij verloren gingen en IJsselmeervogels naar onderen moest kijken. Al snel werd duidelijk dat de grijze middenmoot de positie zou worden waar IJsselmeervogels dit seizoen zou bivakkeren. Fraaie hoogtepunten werden afgewisseld met teleurstellende dieptepunten. Eén van die hoogtepunten was ongetwijfeld de grote overwinning tegen Rijnsburgse Boys. Op de Westmaat wonnen de Vogels na een 1-0 achterstand bij rust met 6-1. Maar ook de prima 6-2 zege in Amsterdam tegen De Dijk mocht er zijn. Als grootste teleurstelling en oorwassing sprong de 5-1 thuisnederlaag tegen De Treffers eruit. IJsselmeervogels eindigde uiteindelijk op de 9^e plaats en nam in de voorlaatste wedstrijd thuis tegen Achilles’29 op gepaste wijze afscheid van de vertrekkende spelers en leden van de staf. De meeste aandacht ging geheel terecht uit naar Wim ter Haar, beter bekend als Stoffel. Na 11 jaar als materiaalman aan de club verbonden te zijn geweest kreeg Stoffel het afscheid dat hij verdiende. Tot slot mochten de volgende jongelingen hun officiële debuut maken deze jaargang. Jan Vedder, Sergio Kozjak en Wesley Mink staan voor altijd in de boeken van de archivaris.